دوست داشتنی ترین دوستان من
یک سؤال: اگر برادر یا خواهرتان یکی از اشتباهات شما را به شما تذکر دهد، شما با او چه می کنید؟
- از دستش ناراحت می شوم و با تندی با او برخورد می کنم.
- نمی پذیرم و شروع به توجیه می کنم.
- می پذیرم، ولی برای اینکه جلوی او ضایع نشوم اظهار نمی کنم.
- می پذیرم و از او تشکر هم می کنم.
- نه تنها می پذیرم و تشکر می کنم، بلکه رابطه ام با او دوستانه تر و محکمتر از قبل می شود.
برای جواب
به این سؤال خودتان را جای او بگذارید.
مثلا می بینید برادرتان یکی از واجبات دینی را خدای نکرده انجام نمی دهد و به خاطر این اشتباه در این دنیا و در دنیای ابدی آخرت ضرری جاودان خواهد کرد. واقعا اگر انصاف و علاقه ای وجود داشته باشد، وقت می گذارید و خودتان را هر طور شده آماده می کنید، تا با یک بیان خوب و درست، او را از آن اشتباه آگاه و از آسیبهایش حفظ کنید. آیا واقعا جز این، از یک دوست واقعی انتظار می رود؟ آیا حاضر می شوید، فرزندتان به خاطر سهل انگاری دچار اشتباهی خطرناک گردد و شما هیچ کاری نکنید؟ دلتان نسوزد؟ و بگویید به من چه ربطی دارد؟
مگر نه این است که ما همگی امت پیامبر اسلام(ص) و امیر المؤمنین (ع) هستیم و مگر پیامبر(ص) نفرمودند: من و علی (ع) پدران این امت هستیم. (أَنَا وَ عَلِیٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّة) مگر در قرآن کریم مؤمنان را برادر یکدیگر معرفی نکرده است. (إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ). پس همه افراد جامعه اسلامی باید از وجود اشتباه و خطا در دیگر افراد جامعه ناراحت شوند و خودشان را برای اصلاح او مسئول بدانند. همهى آحاد مردم باید وظیفهى امر کردن به کار خوب و نهى کردن از کار بد را براى خود قائل باشند. این، تضمینکنندهى حیات طیبه در نظام اسلامى خواهد بود. اگر عمل کنیم آن وقت آثارش را خواهیم دید.
برگردیم به سؤال اول: اگر برادر یا خواهرتان یکی از اشتباهات شما را به شما تذکر دهد، شما با او چه می کنید؟
نه تنها می پذیرم، از او تشکر می کنم و رابطه ام با او دوستانه تر و محکمتر خواهد شد. تا من هم کمی شیعه امام صادق (ع) شوم که فرمود: دوست داشتنی ترین دوستان من کسی است که عیبهای مرا به من هدیه دهد. (أَحَبُّ إِخْوَانِی إِلَیَّ مَنْ أَهْدَى إِلَیَّ عُیُوبِی.)
پس من باید تذکرم را چون هدیه به دوستم اهدا کنم و همچنین تذکر دوستم را هدیه بدانم. آن وقت او نیز اینطور نگاهی به تذکر من خواهد داشت.
هرچند فریضهى امر به معروف و نهى از منکر یکى از بزرگترین واجبات اسلامى است و توصیه به آن در قرآن و گفتارهاى پیامبر خدا (صلّى الله علیه و آله و سلّم) و امیر مؤمنان و دیگر امامان داراى لحنى کمنظیر و تکاندهنده است، ولى اگر کسى از این همه چشمپوشى کند و تنها به نداى خرد انسانى گوش بسپرد، بازهم بىشک این عمل سازنده را فریضه و تکلیف خواهد شمرد. به نیکى خواندن و از بدى برحذر داشتن را کدام خِرَدِ سالم، ستایش نمىکند؟ و کدام انسان خیرخواه و حسّاس، از آن روى مىگرداند؟ البته مسألهى امر به معروف و نهى از منکر، مثل مسألهى نماز است. یاد گرفتنى است. باید یاد بگیریم. و بدانیم که همین کار ساده، واقعاً معجزه می کند. اگر این کار بین همه مردم رواج یابد، جامعه به سرعت در زمینه های مختلف پیشرفت خواهد کرد. سبک زندگیمان بهبود می یابد و جامعه مان برای ظهور حضرت مهدی (عج) آماده می گردد. ان شاء الله
این مطلب در نشریه مترو به چاپ رسیده است.
